آسمان را دیدی و بی حال افتادی زمین
با تمام شوکت و اجلال افتادی زمین
ای پرستوی گرفتار بلا ... کنج قفس
دلشکسته ... بی پر و بی بال افتادی زمین
در میان خنده های مردمان بی حیا
در میان هجم قیل و قال ... افتادی زمین
او به روی مرکب و تو پابرهنه در مسیر
پیش چشم دشمن دجّال ... افتادی زمین
سنگدل بود و تو را با دست بسته می کشید
پشت پای مردک قتّال ... افتادی زمین
زهر کینه چه به روز پیکرت آورده که ...
اینچنین با قامتی چون " دال " افتادی زمین
باتنی خسته میان کوچه های سوت و کور
تو به یاد پیکری پامال افتادی زمین
تو به یاد پیکری که بی کفن افتاده بود
در میان گودی گودال افتادی زمین
گفتی عاشوراست هرروز تو ... پس آقای من
در تمام روزهای سال ... افتادی زمین
لحظه ای حتّی نبودی فارغ از فکر حسین
جای اشهد ذکر لب های تو شد ذکر حسین

شاعر : اسماعیل شبرنگ