می پرد یاکریم در طلب ِ                        حرم این کریمه تا افلاک
می کند با ستاره نورافشان    خالق امشب هم آسمان هم خاک
می وزد از حجاز تا ایران                  خـُنـَکای نسیم رحمت  و نور
می رسد بوی ناب فاطمیّون     هم بر این قلب عاشقان هم خاک
می گذارد قدوم خود را در                   بیت باب المراد و الحاجات
می کــِشد پرده ی حجاب و عفاف  هم به روی فرشتگان هم خاک
می نهد گام خود به دیده ی عشق  تا شود مثل فاطمه سرمشق
می شود حمد و شکر در سجده    هم دم ِ پاک قدسیان هم خاک
اندر این خانه مریم و هاجر                  فقط حکم ندیمه می گیرند
صد چو عیسی و موسیِّ عمران        جیره از این کریمه می گیرند
حسن  ابن علی کریم شد و              حق صدا زد کریمه معصومه
خارج از وَهم فهم حق امّا                  شده اینجا فهیمه معصومه
فاطمه  فاضله معلــّمه و                        بدل بی بدیل ذات بتول
طاهره انسیــّه نفیسه شفیع              مثل زینب حلیمه معصومه
او ملیکه دل رضا مُلک است  جیره خوارش مَلــَک  فــَلک فـُلک است
گفته بابا فدای تو گردم               بس که هستی علیــمه معصومه
بانوان بهشت خادمه ات                      حرمت صحن مادر سادات
پدرم نوکر شما   مادر                            با اجازه ندیمه معصومه
همدم و مونس دل سلطان                        بانوی آسمانیِّ ایران
از تو تنها اشاره ای از ما                 دادن زندگی ُّو هستی ُّو جان
ای پل دیدن گل زهرا                               معبر وصل جمکرانیها
بارها من سلام دادم از                            حرم تو به محضر آقا
سه در از هشت باب جنـّت را                 وا نمودند از قمت بانو
متوســّل به تو امام رئوف                        خواهر خوب دلبر آقا
میزبان تو و برادر تو                 وطنم بود و نمره اش شد بیست
هدیه داد آسمان به این وادی                  حکم تجهیز لشکر آقا
ریخت از بام شهر بر سر تو   شاخه ی گل نه چوب و سنگ و کلوخ
زینب پنجمین تن از نسل ِ            عشق عطشان و بی سر آقا
قم نشد شام و کوفه ی دگری             سر یارت نرفته بر سر نی
سوختی گرچه از فراق ولی           حرف معجر نبود و طعنه و می

شاعر : حسین ایمانی