چه غم گر گنهکار و نامه سیاهم ، علی بن موسی الرضا داد راهم
امام رئوفی که عالم فدایش ، کرم کرد و داد از عنایت پناهم
ز فعلم نپرسید کاهل خطایی ، به رویم نیاورد من رو سیاهم
سراپا شدم غرق دریای رحمت ، نگوید دگر که غرق گناهم

همه روی گردانده بودند از من ، رضا کرد با چشم رحمت نگاهم
کنم ناز دیگر به طوبی و سَدره ، که در بوستان ولایت گیاهم
به جز دامن آل عصمت نگیرم ، به غیر از رضای رضا را نخواهم
چو می خواست راهم دهد از کرامت ، عطا کرد سوز دل و اشک آهم
اگر خار بودم اگر پست بودم ، رضا داد قدرم رضا داد جاهم
اگر کوه عصیان بود روی دوشم ، اگر گشته کاهیده تن مثل کاهم
شدم خاک پای امام رئوفی ، که بر شهریاران کند پادشاهم
گدایم گدایم گدایم گدایم ، گدای علی بن موسی الرضایم
خوشا آن غریبی که یارش تو باشی ، قرار دل بی قرارش تو باشی
خوشا ان که تنها تو را دوست دارد ، چه خوشتر اگر دوستارش تو باشی
زبیداد پائیز هم غم ندارد ، هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی
بر آن محتضر می برم رشک هر شب ، که شمع شب احتضارش تو باشی
خراسان حریم حرم هاست آری ، حریمی که پروردگارش تو باشی
خوش آن خانه بر دوش دور از دیاری ، که هم خانه وهم دیارش تو باشی
خوشا آن گدائی که تنهای تنها ، کناری نشیند کنارش تو باشی
خوشا آن تهی دست بی برگ و باری ، که در این چمن برگ و بارش تو باشی
خوشا آن که یک عمر پروانه ات شد ، که یک لحظه شمع مزارش تو باشی
بود بود ناز بر لاله زار خلیلش ، کسی را که بر دل شرارش تو باشی
گدایم گدایم گدایم گدایم ، گدای علی بن موسی الرضایم