دل اگر دیده به دلدار نبندد چه کند
دیده گر از کرمت بار نبندد چه کند
تا دل سوخته را مثل تو دلداری هست
دل اگر دیده ز اغیار نبندد چه کند
دارد آن خاک وجوبت که ندارد کعبه
زائر این حرز به دیوار نبندد چه کند
دل ز عالم به خدا حُجب نگاهت ببرد
 مِهرت آیینه به رخسار نبندد چه کند
دلبری چون تو که دلهاست گرفتار غمش
 چشم بر چشم گرفتار نبندد چه کند
کیست شایسته مدح قد سرو تو رضا
 دل دخیل قدم یار نبندد چه کند
سائلت وقت عبور تو ز بازار نظر
راه با چشم خریدار نبندد چه کند
تو رضایی و خدا روح رضامندی تو
می سزد سجده به اسماء خداوندی تو
 ای همه عالم امکان شده سرگردانت
  وی سر خان ولای تو همه مهمانت
همه افلاک به زیر قدمت ریگ رَهَند
 همۀ کون و مکان ریزه خور دستانت
پلک مستانه چو بر هم بنهی شب گردد
 دیده چون باز کنی روز شود حیرانت
سایه بر سر فکن ای دوده زهرا و علی
دودمان تو نظر دوخته بر چشمانت
پاره جان پدر کوثر ثانی رسول
  مادرت محو ز بر داشتن قرآنت
چون به توحید گشودی لب شیرینت را
  مَلَک از هر سخنت بُرد دُر غلطانت
انبیاء کارگذار ره نورانی تو
پاسبانان مقرب همگی دربانت
تو رضایی و خدا روح رضامندی تو
 می سزد سجده به اسماء خداوندی تو
گرچه گشتیم سخن ساز نگفتیم از تو
هر چه گفتیم سخن باز نگفتیم از تو
آری از هر دری آوای غزل سر دادیم
 ای غَمَت جاذبه پرداز نگفتیم از تو
از دم عیسی مریم همه دم دم زده ایم
ای مسیحای بشر ساز نگفتیم از تو
سخن از کشف و کرامات بزرگان گفتیم
  ای همه عمر تو اعجاز نگفتیم از تو
گر تویی ضامن آهو و شفا بخش مریض
کیست طاغوت برانداز نگفتیم از تو
تو ولیعهد همه آل رسول اللهی
گر چه سلطان سرافراز نگفتیم از تو
تو رضایی و خدا روح رضامندی تو
می سزد سجده به اسماء خداوندی تو
ای همه مُلک جهان بر تو خراسان آقا
 ذره خورشید شود نرد تو آسان آقا
آشنایان اگر ای یار تو را نشناسند
می شناسند تو را چهره شناسان آقا
گر همه عالم و آدم ز رهت برگردند
تا خدا هست دلت نیست هراسان آقا
قدر لطف تو اگر خلق ندانند بد است
  ای دعاگوی همه نیک سپاسان آقا
حیف اگر رنگ مناجات نگیریم از تو
 که تو دوری کنی از سست حواسان آقا
میزبان داری اشرار ز اخلاق تو نیست
  می نشینی به بَر کهنه لباسان آقا
هر گَه از کرب و بلا دور بمانی یعنی
 کربلای دل ما هست خراسان آقا
تو رضایی و خدا روح رضامندی تو
می سزد سجده به اسماء خداوندی تو

شاعر : محمود ژولیده