دست در دست بهار آمده پیراهن گل
یک تبسم شده کوتاه تر از دامن گل
از حرا سوره چشمش چه نشانها دارد
یک مدینه گل شب بو چه تماشا دارد
طرح آیینه ی چشمش که به سرخی زده بود
از بهار و گل خوشبو غزلی سبز سرود
کوچه می دید درختان همه یکسر شادند
دل به چشمان غزل پرور گل می دادند
ناگهان بغض گلوگیر، سراسیمه رسید
زخمها واشد و آن کینه ی دیرینه رسید
خیمه در خیمه پری سوخت کبوتر می شد
بر زمین شعله که می ریخت زمین تر می شد
باغ شرمنده ی آن بود که پرپر نشود
یا که از عطر تنش دشت معطر نشود
سر این شیشه که در کرب وبلا گم شده است
تا ابد باعث حیرانی مردم شده است
خواهشی کرد سپیدار، به میدان برود
این میان سبزترین آیه ی قرآن برود
خیمه برخاست و کوهی حرکت، از جا کرد
عشق، آن روز عجب غلغله ای برپا کرد
رقص با شیر کمانگیر تماشایی بود
دست در گردن شمشیر تماشایی بود
در عطش پرچم ایثار برافراشته شد
کشته ها در وسط معرکه انباشته شد
رجز شیر کمانگیر علی اکبر ما
می پرید از لب شمشیر علی اکبر ما
چشم بد دور، از آن کس که جمالی دارد
ایستادن لب شمشیر چه حالی دارد
کشته می ریخت زمین چرخش گیسوی سرش
بی اثر بود ولی تیر و کمان روی سرش
حمله کرد از وسط و راست و چپ از هر سو
آفرین گفت به او دشمن درنده ی او
این محمد نه علی یا که علی اکبر بود
آتشی زیر کدامین تل خاکستر بود
خیمه ها خیره به او غرق تماشا شده اند
لحظه ای بی خبر از غربت فردا شده اند
تک درختی که اگر تشنه و بی تاب شود
گل خورشید وش و خوشه مهتاب شود
تکه ای ماه چکید از لب خاموش زمین
شد رها پیکر آن سرو در آغوش زمین
آسمان گفت بشو همدم ومهمان خودم
جگر خون شده بگذار به دامان خودم
اولین ماهی قرمز لب شط جان می داد
دشت درتُنگ تنش بوی شهیدان می داد
آسمان گریه کنان دست سر ماه کشید
سینه سرخی که پرید از سر او آه کشید
هی ملایک طرف خیمه خبر می بردند
بی خبر، سرزده، انگار که سر می بردند
پدری پرچم افتاده بغل کرد و گریست
"لا"ی گیسوی پریشان به پسر می نگریست
جنگلی سوخت اگر کاش صنوبر می ماند
در بیابان عوض پای تبر سر می ماند
ظهر دیگر پسرش کاش بلالش می شد
تکه ابری، غزل صاف و زلالش می شد
به تن خسته ی او گفت پسر می آیم
دشمنت را که کنم دست به سر می آیم
منتظر باش همین جا پسرم ماه رشید
نخل در نخل عطش، حنجره، لعنت به یزید

شاعر : علی دولتیان