اقبال قو(از مرحوم عابد تبریزی)
از چشمه سار عرفان هر كس وضو ندارد
در سجده گاه عشقت آبي به رو ندارد
گر نيست آشنايت سر گشته ولايت
دل نيست دل بجانت دل ميل او ندارد
شب تا سحر نخفتم با ماه راز گفتم
چشمم به دور هجران با خواب خو ندارد
از اشك پروراندم در دل گل خيالت
اين آب را طبيعت در هيچ جو ندارد
با گل گل خيالت تا روبرو نمودم
گل شد خجل كه با تو او رنگ و بو ندارد
از يك نگاه چشمت مستند عاشقانت
ساقی نگر كه در كف جام و سبو ندارد
هر كس كند حديثي از دلبري وليكن
جز با خيال رويت دل گفتگو ندارد
جويند عاشقانت از هر دري نشانت
هستي تو در دل من اين گفتگو ندارد
رو تافتي ز گلشن با سرو گفت سوسن
از پشت سر ببينش گل پشت رو ندارد
در سينه محبان بس رازها نهفته است
عشق است اين كه گويد راز مگو ندارد
هر ذره از وجودم نالد ز درد هجران
اين ناله هاي سوزان ني در گلو ندارد
خورشيد هر سحر گه آيد به پاي بوسي
مه نيز در شب آيد چون روز رو ندارد
دردي كه از تو آيد هرگز دوا ندارد
زخمي كه از تو باشد ميل رفو ندارد
گردون شبيه حسنت در شش جهت نيابد
گيتي مثال رويت در چار سو ندارد
گر نيستي تو جانان جان دلبري نجويد
ور نيست شوق وصلت دل آرزو ندارد
دلداده جمالت ديدار گل نخواهد
زيباست گل وليكن او روي و مو ندارد
هر چند نغمه خوان شد دورش به سر نيامد
دل در محيط عشقت اقبال قو ندارد
محرم نه در حريمت اي كعبه حقيقت
از چشمه بصیرت هرکس وضو ندارد
گوي سبق ز عابد خواهد رقيب بردن
خاليست عرصه اما چو گان و گو ندارد

شاعر : محمد عابد تبریزی