اگر آن یار نگاهی به دل ما می کرد
گره از کار فرو بسته ما وا می کرد
نفسش جان جهان زنده نماید ورنه
دیگران هم بکنند آنچه مسیحی می کرد

کاش آن عرش نشین پادشه کشور جود
گذری از ره ما خاک نشنها می کرد
یا نمی کرد مرا بلبل ویرانه خویش
یا  دمی روی گل خویش هویدا می کرد
آنچه یک عمر سرودم ز غم ودرد فراق
کاش می خواند و ورق می زد و امضا می کرد
دوش بر لحن سوکتش غم جانکاهی داشت
غربتش در دل ماتم زده غوغا می کرد
گوئی از صحبت ما نیز به تنگ آمده بود
داشت با مادر خود فاطمه نجوا می کرد
شاید این زمزمه اش بود که فرزندت کاش
زود می آمد و زخم تو مداوا می کرد
حتم دارم دل اگر از پی نجوا می رفت
تربت گم شده فاطمه پیدا می کرد