"شعر گودال قتلگاه..."
روضه ای از لسان مبارک امام حسین ع...
نام شعر:(روضه خوان بی سر)

چو دیدم گیسوان خواهرم را
شنیدم ناله های مادرم را

زمین و آسمان شد تیره و تار
چو می خواندم نماز آخرم را

خطر ها در کمین آل عصمت
فلک آزرده کردی خاطرم را

غروب و تشنگی و آتش و دود
نموده یکسره ، کار حرم را

فتادم روی خاک و می خزیدم
چو دیدم اربا اربا اکبرم را

خجالت میکشم از اینکه گویم
خجالت آب کرد ، آب آورم را

الهی حرمله آتش بگیری*
زدی بر روی نیزه اصغرم را

خرانی آمد و باد بلا برد
به هر سو غنچه های پرپرم را

(خودم دیدم که دشمن وحشیانه
ربود عمامه ی ، روی سرم را)

(دعا کردم نبیند ، زینبم کاش...
رگان ریش ریش حنجرم را.....)

(تمام لشکر دشمن شنیدند
صدای خس و خس خرخرم را...)

(سپس با سم اسب و نعل تازه
شکستند استخوان پیکرم را...)

(همان شب ساربان آهسته آمد
برید انگشت و ، برد انگشترم را...)

سراسر ترس و وحشت بر گرفته
وجود خواهران ، دیگرم را....

بجان مادرم زهرا ، که سیلی
ز پا انداخته ، نیلوفرم را....

شاعر : حیدر عیسایی