مولا رضا آید زیک مهمانی شوم
مهمان شده از سوی مهماندار مسموم
بر سرکشیده او عبایش را که یعنی
پایان عمر پربهایش هست محتوم
گشته غریب واز وطن دور است مولا
باشد زدیدار عیال خویش محروم
درحجره روی خاک ،مولای غریبان
پیچد زسوز درد ،آن آقای مظلوم
بر روی حاک افتاده با چشمان گریان
یاد آورد آن کوچه وزهرای (س)معصوم
سوز عطش دارد ومی آید به یادش
کرببلا و اصغر از آب محروم
گوید جواد من کجایی پیش من آی
مگذار تنها ماند این بابای مغموم
اینجا پسر آمد به استمداد بابا
در کربلا عکس عمل بوده ست مرسوم
سر روی زانوی پسر بنهاد وجان داد
دیباچه ی عمر شریفش گشت مختوم

شاعر : اسماعیل تقوایی