آخر «ماه صفر»، اول ماتم شده است
دیده ها پر گهر، و سینه پر از غم شده است
آه ای ماه، که داری به رخت گرد ملال!
خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است
آخر ای ماه سفر کرده که «سی روزه» شدی  
رنگ رخسار تو، همرنگ «محرّم» شده است
عرشیان، منتظر واقعه ای جان سوزند
چشم قدسی نفسان، چشمه ی زمزم شده است
شب تودیع پیمبر، شهدا می گفتند:
 آه از این صبح قیامت، که مجسم شده است
تا که بر چیده شد از روی زمین «سایه ی وحی»        
آسمان، ابری و آشفته و درهم شده است
«مجتبی» گلشنی از لاله به لب، کرد وداع
داغ او، داغ دل عالم و آدم شده است
باغ، لبریز شد از زمزمه ی «یاس کبود»
لاله، دل تنگ تر از حجله ماتم شده است
میهمانی، که «خراسان» شد از او باغ بهشت
میزبان غم او «عیسی مریم» شده است
از همان روز، که زد سکّه به نامش در توس
شب، پی کشتن «خورشید» مصمم شده است
تا بسوزد «دل ذریه ی» زهرای بتول
زهر در ساغر انگور فراهم شده است
راستی تا بزند بوسه بر «ایوان طلا»
کمر چرخ به تعظیم شما خم شده است
پایتخت دل صاحب نظران است این جا
«مشهد» انگشت نمای همه عالم شده است
گر چه بسیار خطا دیده ای از ما، اما
سایه ی مهر تو، کی از سرما کم شده است؟
گر چه من ذرّه ی ناقابلم ای شمس شموس!
باز پیوند من و عشق تو محکم شده است
تا کسی بنده ی سلطان خراسان نشود
غمش از دل نرود، مشکلش آسان نشود