من و این جای خالی وامصیبت
چنین آشفته حالی وامصیبت
من و این پیکر در خون شناور
منو آلاله ی خونین و پرپر

دل من طاقت این غم ندارد
به جز مهر تو چیزی کم ندارد
تو نوری،آیه ی امن یجیبی
تو مثل یاس و شب بوها نجیبی
تو مثل آیینه بی ادعایی
تو روح سبز بستان دعایی
تو آهوی گریزان سوی دشتی
دریغا رفتی اما بر نگشتی
چه باید کرد با داغ تو مادر
پس از تو هست ما را خاک بر سر
پس از تو گشته ام تنها وبی کس
غمت می ماند و من ماتم و بس
خدا کند که هرگز باورم نیست
که نور دیدگانم مادرم نیست
من امشب داغدار داغدارم
من امشب بی کسی راحس نمودم
امید زندگانی مادرم رفت
همیشه سایه ی او از سرم رفت
همیشه باخودم می گفتم ای مرد
اگر پیک صبا بوی غم آورد
اگر روزی امیدت مادرت مرد
گل احساس  و امید تو پژمرده
چه خواهی کرد با داغ صنوبر
چه خواهد ماند در باغ صنوبر
اگر نا مهربانی ها شکفتند
اگر غربت نصیبان شعر گفتند
چه خواهد ماند جز پاییز دلگیر
دلی از این زمین و آسمان سیر