به احترام چشمهایت با دو پیمانه
سر میزنم هر روز میخانه به میخانه
کافر نخوانیدم مسلمانِ همین دینم
من میروم مسجد ولى از راه بتخانه
نام و نشان من اهمیت ندارد که
نام مرا اصلا بیا بگذار دیوانه
در خانه تو مرده را باید شهیدش گفت
آرى عزیزم فرق دارد خانه با خانه
راهم بیفتد عرش هم راهم نخواهى داد
باید تو گهگاهى بیایى کنج ویرانه
فصل زمستان است و شبهایش هوا سرد است؟!
شبها کجا باید بخوابد مرغ بى لانه
دیدى اگر تا صبح از گریه نیفتادم
فردا بیا جسمِ مرا بگذار بر شانه
خاکسترم کردى و سوزاندى، بیا حالا...
شام غریبانم بریز اشک غریبانه
از روزى تنگم شکایت که ندارم هیچ...
تازه زیادم هست این نان فقیرانه
عاشق شدن آواره گى دارد بدنبالش
عاشق شدن یعنى بفهمى خانه بى خانه
دارند خیلى ها ازین خیرات میگیرند
بیگانه حتى نیست با این خانه بیگانه
من بیشتر پایین پاى شمع میگریم
پایین پاى شمع یعنى: "قبر پروانه"
آقا خودت مى دانى و ما نیز میدانیم
که گریۀ سیرى بدهکاریم ماهانه

شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان