بی هیچ استعاره بیا شاعری کنیم
در سوگ شیرخواره بیا شاعری کنیم
بر جسم پاره پاره بیا شاعری کنیم
روح القُدس! دوباره بیا شاعری کنیم

حرفی نگفته مانده اگر با قلم بگو
                                از روز تلخ واقعه با محتشم بگو

طفلی چه هولناک به هر سو دوان شده
هنگام راه بستن آب روان شده
زخمی هزار ساله هم اکنون جوان شده
باید دوباره گفت چه با کاروان شده

شاعر!پر از رقیقی خون کن دوات را
                             از سر بگیر روضة شط فرات را:
 
آیینه ها شده هدف نیزه ها؛هلا
برخاست ست بانگ کف نیزه ها؛هلا
آواز دف د دف ددف نیزه ها؛هلا
بستند راه آب صف نیزه ها؛هلا
 
مولا! وزیر اول دربار را بخوان
                وقتش رسیده است علمدار را بخوان:

یک جرعه آفتاب بیاور برادرم!
حتی شده سراب بیاور برادرم!
بر هر چه درد تاب بیاور برادرم!
لب تشنه اند آب بیاور برادرم!

با طفل های تشنه کنون آب محرم است
                          شب را فقط تلائلوء مهتاب محرم است.
 
دریای درد های تو را ساحل است این
ماه شب چهارده کامل است این
مرزی همیشه بین حَق و باطل است این
سقای کربلاست؛ابوفاضل است این

دارد به سوی خیمه سرا مشک می برد
                            دشمن به استقامت او رشک می برد

در کربلا گذاشته سنگ تمام دست
آورده است تا دم آخر دوام دست
هرگز نخواست تا بکشد از امام دست
آورده است آب ولی با کدام دست؟!

مشکی پر از فرات به دندان گرفته است
                           مجنون دوباره راه بیابان گرفته است
 
زخمی چنان عمیق نشاندند بر تنش
گویی هزار اسب دواندند بر تنش
گله به گله گرگ رهاندند بر تنش
دردا بگو چه ها گذراندند بر تنش

مانده ست جای خالی یک دوست در حرم
                        طفلی هنوز منتظر اوست در حرم . . .

ترسی به جان حرمله انداخته عمو
این دشت را به زلزله انداخته عمو
مابین ما دو فاصله انداخته عمو
خود را به دامن تله انداخته عمو

می خواست رود را بکشاند به خیمه ها
                             هر آنچه بود را بکشاند به خیمه ها
 
طفلان بی نوا چه کشیدند بعد از او
روی خوش از زمانه ندیدند بعد از او
دل از دل فرات بریدند بعد از او
خورشید ها دوباره دمیدند بعد از او

سر های بی تنی به شفق خورد روی نی
                          قرآن به استخاره ورق خورد روی نی؛      

ویرانه دشت معجره آباد را ببین
در قتلگاه معرکه میلاد را ببین
گلبرگ های پرپر در باد را ببین
شور خطابه خوانی سجاد را ببین

                                  ناگاه بانگ خطبة زینب بلند شد
                            خورشید از درون دل شب بلند شد . . .

شاعر : محمد شکری فرد