چشم اگر امسال را هم آبروداری کند
گریه می خواهد مرا از هرچه خود عاری کند
 
هر کسی اینجا هنر کرده است با اشک آمده است
کاش پلک از این هنرها پرده برداری کند
 
بین دل با داغ او عقد اخوت بسته اند
در ازل، آری، خدا این خطبه را جاری کند
 
نوحه خوان در روضه می خواند به استمداد اشک
بانگ "هل من ناصر"است این، کیست تا یاری کند؟

می روم تا کربلا، آنجا که مردی آمده است
پای عهدش تا نفس دارد وفاداری کند
 
رود می افتد به پایش تا به هر قیمت شده
قطره ای از خویش را در جان او جاری کند
 
آب اگر مهریه ی زهراست پس هر طور هست
باید از مهریه ی زهرا نگهداری کند
 
بیشتر از ضربت شمشیر، یک سوراخ مشک
می تواند زخم را بر پیکرش کاری کند
 
می روم قدری جلو، آنجا که یک سر روی نی
بی محابا قد علم کرده است سرداری کند
 
آنکه تعلیم تکلم کرد بر عیسای طفل
می تواند پس سر بر نیزه را قاری کند

باز می آیم به خود، آنجا که در من یک نفر
گوشه ای کز کرده، می خواهد فقط زاری کند
 
چشم کارش گریه در سوگ "حسین بن علی"است
کور بادا چشم اگر از گریه خودداری کند

شاعر : علی فردوسی