من که آن روزِ ستم در پسِ در می رفتم

تا نمایم ز علی دفع خطر می رفتم

****
خون شش ماهۀ من بود که می ریخت به خاک

شد پسر کشته به یاری پدر می رفتم

****
فکر مظلومی تو زنده نگه داشت مرا

پشت در ور نه به همراه پسر می رفتم

****
دست بشکسته چسان اشک تو را پاک کند

کاش پر سوخته با باد سحر می رفتم

****
دگر امروز ز بستر نتوانم برخاست

من که هر روز سر قبر پدر می رفتم

****
خارج از شهر پی ناله چو رفتم گویی

همچو جان از تن مجروح به در می رفتم


(مرحوم قاسم ملکی)