می آمد و به دست نفس گیرش
یك دشنه در هوای بریدن بود
چشمش میان كاسه ی خون می گشت
می دید و در هوای ندیدن بود
 
بد مست، نعره می زد و می آمد
كفری كه پینه داشت به پیشانی
رذلی كه مُرده بود و نمی دانست
كفری در اتهام مسلمانی
 
آمد، رسید، چكمه ی نحسش را ...
نه من نمی توانم آقاجان
چشمان خسته ی تو ولی خندید
حتی به روی كافر بی ایمان
 
گفتی بیا كه بگذرم از كفرت
برگرد و مثل مرد، مسلمان باش
من نور محضم و دل من دریاست
اینسان نمان، به اذن من انسان باش
 
هرچند او جهنم خود را خواست
می خواستی بهشتی تان باشد
آیا بجز حسین كه قادر بود
فكر نجات دشمن جان باشد
 
آیا چقدر می شود آقا بود؟
آیا چقدر می شود انسان بود
ای كشتی نجات نمی فهمم!
یعنی گذشت اینهمه آسان بود؟
 
آری گذشتن اینهمه آسان است
وقتی كه نور، نور هدی باشد
نومید از فروغ هدایت نیست
تا فكرو ذكر مرد، خدا باشد
 
آه ای امام، نیزه ی معروفت
وقتی به قلب منكر شمر آمد
یعنی كه امتحان دلی سنگی
حتی میان معركه می ارزد
 
آه ای خلاصه ی همه خوبیها
وقتی نظر به دشمن دین داری
ما را كه خانه زاد شما هستیم
كی می شود رهاشده بگذاری
 
چشمت هنوز تشنه ی هر گمراه
دستت همیشه منتظر یاری است
شرمنده همیشگی ات شاعر
درچشم شعر، حسرت بیداری است

شاعر : حامد اهور