خورشید در کرامت بی انتهای توست
جنس ستاره وصله ی رو عبای توست
یا ایهاالنقی غم عشقت برای من
یا ایهاالنقی سر و جانم برای توست
قلبم که بین سینه به عشق تو می تپد
از عاشقان کنیه ی ابن الرضای توست
غصه نخور برای کبوتر نداشتن
جبرییل خود کبوتر صحن و سرای توست
مثل پیمبری ولی از جنس مرتضا
سرداب خانه ی تو همانا حرای توست
چشمان ما به درک حریمت نمی رسد
بر بام عرش سایه ی گلدسته های توست
آقا به رتبه ات فقها غبطه می خورند
نه نه پیمبران خدا غبطه می خورند
قبل تو سامرا سر بامش علم نداشت
دستی شبیه دست تو جود و کرم نداشت
موسی کجا و معجزه ی دست تو کجا؟
حتی مسیح نیز شبیه تو دم نداشت
تفسیر آیه های خدا درس جامعه ست
قرآن بدون ذکر تو نون و قلم نداشت
تقصیر ماست اینکه تو در اوج غربتی
تنها تر از تو عمر زمین از عدم نداشت
آقای من فدای سرت گنبد خراب
تو مادرت کسی ست که عمری حرم نداشت
تو بی کسی قبول ، ولی مثل او که نه..
سیلی نخورده ای تو و رویت ورم نداشت
از غربت تو ارض و سما گریه میکنند
هرشب فرشته های خدا گریه می کنند
شرمنده گی ست دیده ز خون تر نداشتن
روز شهادت تو علم بر نداشتن..
اوج سعادت است برای کسی چو من
پای رکاب مقدمتان سر نداشتن...
سخت که امام دهم باشی و علی
اما کسی شبیه به قنبر نداشتن
سخت بین شهر پر از ظلم و بی کسی
هی بار غم کشیدن و لشگر نداشتن
سهم تو شد زمان هجوم هزار غم
دردی شبیه غصه ی مادر نداشتن
آن لحظه ای که زخم به قلبت هجوم برد
سهم تو بود مالک اشتر نداشتن
در کربلا حسین به عباس تکیه کرد
تو بودی و غریبی و یاور نداشتن
تنها میان لشگر اعدا چه میکنی؟؟
در کاروان سرای گداها چه میکنی؟؟
آقا اگرچه سینه ات از غم کباب بود
اما همیشه مشک شما پر ز آب بود
بردند اهل سامره فیض از دعای تو
اما همیشه خوبی تو بی جواب بود
حیف از دعای جامعه ات که غریب ماند
هر خط آن برابر با صد کتاب بود
آن لحظه ای که پای برهنه دواندنت
آقا گمان کنم که به دستت طناب بود
پای برهنه بردن تو جای خود ولی...
...سنگین ترین غمت می و بزم شراب بود
بزم شراب رفتن تو طشت زر نداشت
با این وجود حال تو خیلی خراب بود
در مجلسی که راس امام و شراب بود
در اوج غصه لحظه ی مرگ رباب بود
دنیای غم به خانه ی قلب رباب ریخت
آنجا یزید بر سر آقا شراب ریخت

شاعر : مهدی نظری