خـــــوش آمــــدیـــد ای زائــــــران آســــتـــانــــــــم
ای حـامــــلان رنــــج هــــــای بـی کـــرانــــــم
مـــن میـــــنویــــســـــم اســمـــتان را نـــزد داور
فــــردا شـــــفاعــت میکــنم پـیـش پـــیمــبـــر
دلــــداری ام دادیـــد با این شور شــــیـــرین
ای زائــــــران کـــــوی مــــــن یـــــاران دیرین
پای پـــــیاده آمـــدیـــد در مـــــحـــــضـــــر مــــا
نـشـــناختـــید هــرگـــز به تـــن گـــرما و ســــرما
پای پـــــیـــــاده آمــــدیـــد بــــــــا مـــــرکــــب دل
چـون خــواهـر غـــمدیــده ام مـــنزل به منـــزل
در دســـت آوردیــــد عـــلــم هـــــمــچــون علـمدار
خوش آمــــدیـــد ای زائــــــران کــــوی دلــــــدار
خـــوش آمـــدید ای هــمـــــرهـــان خــــواهــــر مـن
ای یــــــــــاوران ســـینه چــــاک مــــــادر مــــــن
ای کـاش در کـــرب و بلا بـــودیــد یـک دم
مــــن بودم و یــک خـــیــمه و یک بار ماتم
من بـــودم و تـــیر ســه شعـــبه حـــلق اصــغر
مــــن بــــــــودم و ارباً و اربا نــــعــــش اکــــبر
مــن بــودم و یک قـــبر بود و طفل پرپر
مـــن بودم و گـــهــواره بود و دســــت مـادر
مــــن بــــودم و دســــتان مـــردی بی قریــنه
مــــن بودم و چـــشـــمان بــی تاب سکینه
مـــن بـــودم و هـــفتاد و دو زخمـــی عطشان
من بـــــودم و اشـــک فراق از هجـــر یاران
مـــن بودم و گودال بود و لعل عطشان
من بودم و یک جسم بود و دشت سوزان
مــــن بودم و یک خواهری در غم نشسته
مـــن بودم و صــحرایی از نیزه شکسته
من بودم و انگشت و انگــــشتر به غارت
مـــن بـــــودم و نامحـــرم و فــــکر اســـارت
مــن بــــودم و یک نیزه بود و زلف خونین
من بودم و یک کاروان مـحزون و غمگین
مــن بــودم و بــــزم شراب و دخــترانــــم
من بودم و اشک غــــم و آتــــش به جــانـم
مــــن بـــودم و آیات حـــق وِرد ِ زبانـــم
مــــــن بـــودم و چـــــوب جفا و خـــــیزرانــــم
مــــن بودم و طشــت طلا و یــک ســـه ساله
مـــن بـــودم و یک دختری در سوز و ناله
مـــن بـــودم و غـــــم بـــود و ضرب و حشیانه
مــــــن بــــــودم و اطــــفال زار و تــــازیـــــانه
ای زائـــــر مـــن مـــــن غــــــریب عـــــالمـــــیــــنم
فرزنـــــــــد آن پـــهلو شکــسته مــــن حســـینم
ای زائـــــر مـــن مـــــن شــــهـــید کـــربــــــــلایم
بـــــبریـــده ســـــر از ظـــلم ظـــــالم از قــــفــایم
ای زائـــــــر مــــن مــــــن نبی را مـــقـــتدایــم
خــــونـــمـــ فــــــدای دین شد و خون خدایــم
ای زائر مـــن مـــن شـــما را دوســــت دارم
این گریه ها این ناله ها را دوسـت دارم
جان شـــما و این عــلم این اشـــک و ماتــم
جان شما و حفظ این خط حفظ پرچـــم
جـــــان شـــمــــــا و راه مــــن راه پــیـــمــبر
جـــــان شــمــا و حـــفــــظ نــــام بــابم حـیدر
جــــان شـــما و جــان فــــرزند غـــــریـــــبم
جان شـــما و جـــان آن تـــنـــها حبــــیــــبم
جـان شـــــمـــا و مـــــهــدی ام ای زائرانـــم
جان همــانی که بود جانش چو جــانم
«جان علــی اکــبر دلــش را خـون نسازید»
«قــبل از ظـهـــور دولـتش خــود را نبازید»
شاعر : سیروس بداغی
- دوشنبه
- 4
- خرداد
- 1394
- ساعت
- 15:26
- نوشته شده توسط
- سید محسن احمدزاده صفار
- شاعر:
-
سیروس بداغی
ارسال دیدگاه