همين كه شامّه ام مستِ بوی نرگس شد
وصال، روزی اين بينوای مُفلس شد
حضور حضرت معشوق در دلم حس شد
"ستاره ای بدرخشيد و ماه مجلس شد"
شكفته ام چو گل از بهجت رسيدن او
بهشت، آمده در سامرا به ديدن او

شب تجلّی سلطان انس و جان آمد
به جسم مُرده ی عالم، دوباره جان آمد
امام كون و مكان، صاحب الزّمان آمد
به خاك بوسی او عرش كِل كِشان آمد
دليل نورِ كواكب، به جلوه آمده است
يگانه حاضر غائب، به جلوه آمده است

ببين كه چشم فلك خيره بر قمر شده است
شبِ بلند زمين و زمان، سحر شده است
درخت پُر ثمر نور بارور شده است
امام يازدهم صاحب پسر شده است
اگر كه وا شده گلهای سُرخ لبخندش
گرفته بوسه ز لبهای گرم دلبندش

به محض آمدنش سر به سجده بگذارد
همين كه ارض و سما را به وجد می آرد
ز فيض مقدم او لطف عام می بارد
رسيده تا كه غم از قلب شيعه بر دارد
شب شروعِ رسيدن به آخرين راه است
شبِ طلوعِ وجودِ بقية الله است

دعای حضرت او تا دمی كه همره ماست
خدا گواه، مَلك هم گدای درگه ماست
"جمال چهره ی او حُجّت مُوَجّه ماست"
"هزار يوسف كنعان فتاده در چَهِ ماست"
"سر ارادت ما وآستان حضرت دوست"
كه هرچه هست به عالم طفيلِ هستيِ اوست

خليل اگر بشود مبتلاش، جا دارد
ذبيح سر بتراشد براش، جا دارد
كليم اگر كه بيفتد به پاش، جا دارد
مسيح دم بزند از ولاش، جا دارد
قرينه ای كه نبی داشته ست اين آقاست
چه هيبتی! به فدايش شوم، خودِ مولاست

محمّدی ست بواللهِ خُلق نيكويش
مثال ِتك يَل بدر است زورِ بازويش
به سيره، دختر پيغمبر است الگويش
تمام حُسنِ حَسن مُنجلی ست از رويش
پس از ظهور، زمين لرزه از تلاطم ماست
كه او به وقت شجاعت حسين دُوّم ماست

ولیّ آخِـــرِ الله را فرستادند
به آسمان شرف ماه را فرستادند
چراغ روشن اين راه را فرستادند
يگانه منتقم شاه را فرستادند
گرفته گوش دلم را صدای آمدنش
به اشك، چلّه گرفتم برای آمدنش

بگو چكار كنم تا به كبريا برسم ؟
به وصل يار در ايوانِ مرتضی برسم
دُرست، نيمه ی شعبان به كربلا برسم
به خاك بوسیِ سرداب سامرا برسم
خدا نياورد از يار نااميد شوم
من آمدم كه به پای غمش شهيد شوم

بگو به فصل زمستان، بهار آمدنی ست
به شهرِ يار دلم، شهريار آمدنی ست
به گريه ی پسر مهزيار ، آمدنی ست
توسّلات من و تو به كار آمدنی ست
مُــدام ناله ی "الغوث و الامان" دارم
به هر نفس دَمِ "ياصاحب الزّمان" دارم

شاعر : محمد قاسمی