از خون به دستِ خويش حنا مي كِشم بيا
هـر لحظه انتظارِ تو را مي كِشم بيا
در حجله پيشِ پايِ تو پا مي كِشم بيا
چه حسرتي برايِ عبا مي كِشم بيا
دور و برم بدونِ تو آشوب مي شود
گلزارِ تشنه­ي تو لگد كوب مي شود
                       ***
معنا نداشت با تو يتيمي براي من
از بسكه داشتي همه گونه هوايِ من
ديگر نمانده جوهره اي در صدايِ من
شن هاي داغ پُر شده از ردِّ پايِ من
تنهائيت در آتشِ آهم مقيم كرد
ديدي مرا دچارِ بلائي عظيم كرد
                   ***
تغيير كرده شكلِ سَرم، زودتر بيا
سر نيزه رفت تا جگرم، زودتر بيا
در معرضِ دو چشمِ ترم زودتر بيا
شده تكّه تكّه بال و پرم زودتر بيا
تا قابلِ شناختنم، از حرم بيا
تا سهمي از تنم ببرد مادرم بيا
              ***
اين قومِ غيظ كرده مرا بي هوا زدند
در حجله استخوانِ جناقم به جايِ قند
سائيده شد به هم وسطِ آن بگو بخند
اين تار و پود ريخته پاشيده را ببند
وقتي فشار رويِ گلو سخت مي شود
كم كم اَدايِ لفظِ عمو سخت مي شود
                       ***
سر نيزه نقشِ پيرهنم بد كشيده است
رويِ هِجا هِجاي تنم مَدّ كشيده است
گلدسته اي حواليِ گنبد كشيده است
مژده بده، يتيمِ حسن(ع)قدّ كشيده است
اين لشكر سواره مرا دوره كرده اند
تنها به يك اشاره مرا دوره كرده اند
                         ***
يك لشكر ايستاده فقط سنگ مي زند
با تيغ و تير و نيزه هماهنگ مي زند
حالا كه گشته عرصه به من تنگ مي زند
قاتل نشسته مويِ مرا چنگ مي زند
با هر نسيم آينه ات خاك مي خورد
در هر هجوم زخمِ تنم چاك مي خورد
                ***
قدرِ دعايِ هر سحرت را نداشتند
اصلاً تحملِ پدرت را نداشتند
نه، چشمِ ديدنِ پسرت را نداشتند
از من توقعِ سپرت را نداشتند
بر خاكِ اين كوير مرا پهن كرده اند
جايِ كمي حصير مرا پهن كرده اند
                      ***
بد جور ماه پاره­ي تو گيرِ نعلهاست
قرآنِ يادگارِ حسن(ع) زير نعلهاست
نرميِ سينه ام سرِ تأثيرِ نعلهاست
اين چند فصل حاصلِ تحريرِ نعلهاست
اين بارِ اوّل است چنين نا مرّتبم
در پيچ و تابِ اين همه ابرو مَعَذَّبَم
                      ***
در چنگِ ظلمِ چند نفر زخم خورده ام
حالا بيا ببين چقدر زخم خورده ام
از دستِ قومِ تنگ نظر زخم خورده ام
خيلي شبيهِ زخمِ تَبَر زخم خورده ام
جان مي دهم كه باز بگيري ببر مرا
حَظّ مي كنم دوباره بخواني پسر مرا

شاعر : علیرضا شریف