یار ما باز هم نقاب گرفت
پرده از روی آفتاب گرفت
آتش خویش را به جان انداخت
از دل عاشقان کباب گرفت
سینه چاکی کوه ها را دید
از معادن طلای ناب گرفت
دیگ مهرش بجوش آمد و بعد
از گلستان حق گلاب گرفت
قطره ای عشق بر زمین پاشید
در بشر شور انقلاب گرفت
یارمان جان پناه مردم شد
جلوه کرد و امام هشتم شد
******
یار با اینکه عشوه ها کرده
فتنه در سینه ها بپا کرده
در دل زار دوستان امّا
خویشتن را به مهر جا کرده
او که دریاست قطره ها را خود
از دل ابرها سوا کرده
او غلامی سیاه چون من را
بارها سمت خود صدا کرده
او ز لطفش دل من و ما را
حرم مشهدالرّضا کرده
السّلامُ علیک یا سلطان
آمدم من، تو هم بیا سلطان
*******
ای بزرگ، ای امام آقاجان
شاه عالی مقام آقاجان
فقر من شرط نوکریست، بنام
این گدا را غلام آقاجان
این کبوتر به غیر دام شما
نمی افتد به دام آقاجان
زائرم، دلشکسته ام، زارم
نوکر تو، گدام آقاجان
به سلامٌ علیک من تو بگو
و علیک السّلام آقاجان
ای شه ملک طوس، ادرکنی
یا انیس النُّفوس، ادرکنی
******
آمدی تو دلم قرار گرفت
محضر شاه عشق بار گرفت
یا امام الرّئوف از کرمت
بنده ی مفلس اعتبار گرفت
زلف نوکر به پنجره فولاد
وصل شد، تا ابد جوار گرفت
مادرت جارویی به دستم داد
در رواقت برام کار گرفت
نوکری توی صحن گوهرشاد
گفت منبر عجب غبار گرفت!
شب تاریک، نور نزدیک است
به گمانم ظهور نزدیک است
******
شب وصل است و باد می آید
دل غزلخوان و شاد می آید
صوت نقّاره ی شما باز از
سمت باب الجواد می اید
یعنی از آل حضرت زهرا
باز باب المراد می آید
شاعران مدح او نمی گویید
صله دارد زیاد می آید
دعبلت نیستم ولی آقا
شاعری بی سواد می آید
تا بگوید همه کس و کارم
من فقیرم، فقط تو را دارم
*******
آنقدر شأن مدحتان بالاست
که قلم عاجزست، نازیباست
چون منی مدح حضرتت گویم
کار، کار امام صادق هاست:
مصلح امت، عالم و عادل
منجی دادرس به روز جزاست
دور او ایمنند نوع بشر
او امان و پناه خلق خداست
سخنش حکمت و سکوتش علم
این فقط گوشه ای ز مدح رضاست
مایه ی فخر و عزّتست رضا
موجب خیر و برکتست رضا
********
تا که ما مشهدالرّضا داریم
نجف و شهر کربلا داریم
با خراسان حضرت ارباب
کاظمینیّ و سامرا داریم
در قم اصلاً کنار خواهر او
نزد زهرا همیشه جا داریم
لطف موسی بن جعفر است که ما
این همه یار دلربا داریم
هر چه داریم ازهمین آقاست
هر چه داریم از امام رضاست
ماه ذیقعده ماه پرور شد
شب تاریک با شما سر شد
کوچه های مدینه بار دگر
از گلی فاطمی معطّر شد
همه گفتند حضرت موسا
شده بابا و نجمه مادر شد
با حضورت مدینه آن ایّام
به گمانم پر از کبوتر شد
بعد میلاد روی دست پدر
لب تو از فرات تا تر شد
گفتی ای جد تشنه کام حسین
به لب تشنه ات سلام حسین
شاعر : امیر عظیمی
- دوشنبه
- 2
- شهریور
- 1394
- ساعت
- 8:10
- نوشته شده توسط
- سید محسن احمدزاده صفار
- شاعر:
-
امیر عظیمی
علی سپهری
باید شکست ساغر و از می وضو گرفت
باید ز دست بانی باده سبو گرفت
از عرش آمده است... زمین آبرو گرفت
هر عاشقی که باده ی خود را از او گرفت...
...گفته است این که از همه ی دلبران سر است
نامش رضاست زاده ی موسی ابن جعفر است
گیسو کمند، خوش قد و بالا و محشری
کارت شده است از همه ی خلق دلبری
پیغمبری و حضرت زهرا و حیدری
یعنی صفات حضرت حق را تو مظهری
ای نام دلربات دوای فقیرها
اصلا رسیده ای تو برای فقیرها
باید که سر دهیم همه بی مقدمه
روحی فداک یابن علی، یابن فاطمه
با عشق تو ز هول قیامت چه واهمه
سلطان ماسوایی و عبد تو ما همه
ما سال هاست ریزه خور سفره ی توایم
هشتم امام ! ما همه آواره ی تو ایم
مجنونم و جنون دل زار بی حد است
جانم ز دوری حرمت بر لب آمده است
مثل کبوتری که به امید گنبد است
اصلا دوای این دل بیمار مشهد است
آخر به من اجازه ی پابوس می دهی
اذن زیارت حرم طوس می دهی
یکبار هم محل به من بی نوا بده
قلبم سیاه گشته، تو آن را جلا بده
دردی که داده اید برایش دوا بده
جان جواد کرب و بلای مرا بده
مردم همه به لطف تو حاجت روا شدند
امروز اگر مسافر کرب و بلا شدند
حالا که چند وقت دگر ماه ماتم است
عاشق به فکر نوکری اش در محرم است
با تو بساط گریه ی ما هم فراهم است
گریه برای روضه ی کرب و بلا کم است
روضه بخوان که ابن شبیب تو ایم ما
هر شب به یاد جد غریب تو ایم ما
یابن شبیب جد مرا بی هوا زدند
یابن شبیب جد مرا با عصا زدند
یابن شبیب عمه ی ما را چرا زدند؟
نامردها برای رضای خدا زدند
وقتی حسین در ته گودال رفته بود
زهرا کنار پیکرش از حال رفته بود سه شنبه 3 شهریور 1394ساعت : 07:49