رسد از گوشه ی حجره صدایی

صدای ناله های آشنایی

زند ناله کسی با کام خونین

عصای پیری بابا کجایی

گرفته آتش پیکرم ، بسوزد از پا تا سرم

نفس مانده در حنجرم

رخم خاکی ، دلم پر غم ، ز جان سیرم

بیا بابا ، که بوسه از ، رخت گیرم

وای رضاجان

******

به خاک سرد حجره سر گذارم

به خود میپیچم و جان می سپارم

زدم تا دست و پا با کام عطشان

صدای مادرم آمد کنارم

تماشایی شده حالم ، شده خاکی پرو بالم

فقط در فکر گودالم

دلیلی دارد ، این اشکای ، بی حدم

لگد زد بر ، ضریح سینه ی جدم

وای رضاجان

******

نخورده نیش نیزه بر تن من

نه جای پا بر این پیراهن من

برای لحظه ای هم گیسوانم

نشد اسباب دست دشمن من

اگرچه خاکی شد رویم ، خزان از خون گشته رویم

نخورده نیزه پهلویم

پسر آمد ، به بالینم ، به چشم تر

سلامم بر ، حسین و بر ، علی اکبر

وای رضاجان

شاعر : قاسم نعمتی