من قاسم نوجوانم ، طفل کریم مدینه

بعد از علی اکبر تو ، دارم غمی کنج سینه

من قاسم مجتبایم

سرباز خون خدایم

******

با ذکر «إن تنکرونی» من آمدم سوی میدان

کوتاه بودم ولیکن بین قد کشیدم عمو جان

شرمنده از اینکه تنها ، ماندی و رفتم عمو جان

در بین خیمه نشسته ، مام حزینم عمو جان

شیرین تر از هر عسل بود ، بهرت فدا کردن جان

رفتم ولی مانده باقی ، این گلشن و این گلستان

من قاسم مجتبایم

سرباز خون خدایم

******

زیر سم اسب دشمن ، آمد به لب نیمه جانم

حالا شدم مثل زهرا ، بشکسته شد استخوانم

بنگر تو با چشم گریان ، این دست و این پا زدن را

بر سینه ی خود بچسبان ، این ارغوانی بدن را

ای مرحم زخم جانم ، درمان نما درد من را

گویا لهیده نمودند ، سیمای ماه حسن را

من قاسم مجتبایم

سرباز خون خدایم

شاعر : حسین رضائیان