عباس آب آورم من ، جانم فدایت حسین جان

درمانده ی یک نگاهم ، بنما عنایت حسین جان

من ساقی کودکانم

لب تشنه و نیمه جانم

******

لبریز گشته دل من از ناله و آه شبگیر

دستم جدا شد ز پیکر ، بنشسته بر چشم من تیر

ای کاش تا پیش خیمه ، تیری به مشکم نمی خورد

اینگونه شرمنده ی تو ، ساقی عطشان نمیمرد

من را مبر سمت خیمه ، شرمنده از کودکانم

گفتا به من مادر تو ، ادرک اخا را بخوانم

من ساقی کودکانم

لب تشنه و نیمه جانم

******

بعد از تو ای شاه غیرت حسین برادر ندارد

می بینم آن دم که زینب چیزی روی سر ندارد

بعد از تو دستان دشمن ، بر گوش ها حمله ور شد

در موج نامحرمی ها ، این خیمه ها شعله ور شد

لب تشنه در گاهواره ، شش ماهه عطشانت عباس

از غصه ات می زنم من ، بوسه به دستانت عباس

من ساقی کودکانم

لب تشنه و نیمه جانم

شاعر : حسین رضائیان