با قامتی خمیده ، نوبت به من رسیده

هر زنی که تو خیمه اس ، یه مادر شهیده

می دونم این گل های من ، قابلتو ندارن

راضی نشو تو خیمه ها ، از غصه جون سپارن

داداش بدون هر چی دارن ، به پای تو میذارن

اینا دیگه جون بر لبن

اینا گلای زینبن

******

بغض تو گلوم نشسته ، راه نفس رو بسته

بذار برن فدات شن ، به پهلوی شکسته

نشکن دل شکسته رو ، بیا بازم ثواب کن

این هدیه ی ناقابلو ، خودت زیاد حساب کن

فکر کن علی اکبرن ، از خونشون خضاب کن

این ناله رو ممتد مکن

دست من و تو رد مکن

شاعر : محمد مبشری