شب چهارم  

(زمینه)

نگاه کن ای امیدم به موهای سپیدم

تا اکبرت زمین خورد از بچه هام بریدم

خسته شدم از بس که دامنتو کشیدم

بنا نبود مصیبتو فقط تو تنها بکشی

بنا نبود بدون من آتیش به دنیا بکشی

رحم کن به من و پسرای گریونم

رحم کن به من و به چشای پرخونم

رحم کن به من و موهای پریشونم

-------

امون از این زمونه دلم یه کاسه خونه

نذار که قسمت من رو دست من بمونه

هر چی بلا دیدی تو قسمت هر دومونه

ببین تو داغ اکبرت چه جوری هق هق می کنن

بذار برن شهید بشن ببین دارن دق می کنن

رحم کن به دل بی قرار و شیداشون

رحم کن به نگاه پر از تمناشون

رحم کن که به دامنمونه دستاشون

-----

رقیه و سکینه با من میان مدینه

گلام با تو می مونن قرارمون همینه

جای تموم مردا رو خاک این زمینه

اگه که افتادن به خاک باهات به میدون نمیام

اینا تو رو می خوان و من از خیمه بیرون نمیام

رحم کن به من و به امید ناچیزم

رحم کن که به پات زندگیمو می ریزم

رحم کن به منی که خزونه پاییزم