باید دوباره دست دلم را عیان کنم

باید تمام قافیه ها را بیان کنم

در مدح تو تمام غزلها شکسته اند

اینجا قصیده ها به تماشا نشسته اند

آمد ندا که کوثر قرآن رسیده است

"شأن نزول سوره انسان رسیده است"

آمد ندا: «فصل لربک پیمبرم»

بعد از دعا «فصل لربک پیمبرم»

این بیتها هوای تفأل گرفته است

شعرم دوباره حس تغزل گرفته است:

ای مطلع تمام غزلها کلام تو

ای بهترین قصاید عالم به نام تو

قرآن من! تو رمز کدامین سپیده ای

کی میرسد به گوش دلم، السلام تو

مرغ دلم پریده که ساکن شود شبی

بالای عرش، گوشه ای از پشت بام تو

خورشید من! تو ماه کدامین قبیله ای

ای بهترین ستاره عالم مقام تو...

باز این غزل دوباره همان مثنوی شده ست

حال و هوای قافیه ها معنوی شده ست

"ساقی بریز باده" که دنیا به کام ماست

"ساقی بریز باده" که حیدر امام ماست

شاعر: محمد جواد خراشادیزاده

منبع: http://harf-e-del.blogfa.com