سلام و درود خدا، ای رئوف
به روح بلند شما ای رئوف

شهنشاه ایران ما، ای رئوف
علیّ بن موسی الرّضا، ای رئوف

بده تو عطای زیادی به من
بگو« فَادخُلی فی عِبادی» به من

********
من آن آهوی خسته جان توأم
که از گرگ ها در امان توأم

پناهم بده، میهمان توأم
ببین در حرم نوحه خوان توأم

مرا چشم های تو مجذوب کرد
مرض هام را ناگهان خوب کرد

تو با نوکرت همنشین هستی و
شهنشاه و شاه آفرین هستی و

به انگشتر دین، نگین هستی و
جواز قبولی دین هستی و

در اینجا پر زائرت می شوی
سه جا یاور زائرت می شوی

من آن زائرم که پرم سوخته
دلم مثل شمع حرم سوخته

به تو فکر کردم، سرم سوخته
برای تو شاه کرم سوخته

تو را از مدینه کجا می برند؟
بدون جوادت چرا می برند؟

اگرچه تو در عرش نامت رضاست
شه ارتضایی، مقامت رضاست

قعودت رضا و قیامت رضاست
سکوتت رضا و کلامت رضاست

رضایت نده زهر آبت کند
شرارش به قلبت اصابت کند

وجود تو  لبریز از سم که شد
دلت گر گرفت و پر از غم که شد

توان تنت ناگهان کم که شد
و در کوچه ها قامتت خم که شد

میفتی بیاد همان مادری
که در کوچه شد یاس نیلوفری

به حجره رسیدی، جوادت رسید
علی اکبر تو بدادت رسید

برای وداع و عیادت رسید
در آن لحظه آقا بیادت رسید

حسینی که بالاسرش شمر بود
بجای علی اکبرش شمر بود

نکش خنجر ای شمر بالاسرش
نَبَر دشنه ات را روی حنجرش

ببین می دود سمت تو خواهرش
تو نشنیده ای ناله ی مادرش؟

حسین مرا تشنه ذبحش نکن
چو قصّاب با دشنه ذبحش نکن

شاعر : امیر عظیمی