در آسمان جود، اختر می درخشد
بینِ صدف تا هست گوهر، می درخشد

در دست های مادرِ شب زنده داری
اولادی از موسی بن جعفر می درخشد

تا هست این نوزاد در دامان جبریل
هم آسمان، هم عرش، هم پر می درخشد

در باطن و ظاهر نه فرقی نیست اصلا
در چهره اش زهرای اطهر می درخشد

چون تاجِ زرّین بر سرِ فرزند زهرا
عماّمه ی سبز پیمبر می درخشد

این نازدانه کودک شمس الشموس است
کز هر نخِ قنداقه اش زَر می درخشد

معلوم شد از تیغِ ابرویی که دارد
در هر نگاهش مهرِ حیدر می درخشد

در کوچه ی شهر مدینه خانه ای هست
کز مطبخش عالم سراسر می درخشد

از کودکی بخشنده بودن راهِ او شد
این خانه در جود و سخا گر، می درخشد

بالاسرِ این خانه ذکرِ (یاجواد) است
میخانه اش اینگونه بهتر می درخشد

میخانه تا وا می شود بر روی عالم
پیمانه و ساقی و ساغر می درخشد

از هر بِلادی این کرمخانه هویداست
از دور و از نزدیک، این در می درخشد

اولادِ موسی در کرم معنا گرفتند
پس تا قیامت لطف مادر می درخشد

وقت قنوتش از میان دستهایش
بال و پرِ چندین کبوتر می درخشد

حوضی که دارد در حرم، آبش طَهور است
در قطره هایش آبِ کوثر می درخشد

وقتی که در سجاده اش غرق نیاز است
شمس جمالش صدبرابر می درخشد

وقتی نقاب از چهره بر می دارد آقا
از خانه اش تا عرشِ داور می درخشد

روزِ قیامت گرچه تاریک است، نورِ
شهزاده در صحرای محشر می درخشد

شاعر : رضا باقریان