سوگ جوادالائمه (ع)
آخر ذیقعده سوگی شد بپا
سوگ فرزندی زنسل مصطفی(ص)
اسوه ی جود وجوانی بود او
بین فرزندان پاک مرتضی(ع)
آنکه بودی شهره ی جود وکرم
جان خود بخشید در راه خدا
گشت مسموم از جفای همسرش
همچو مولامان امام مجتبی(ع)
درد جانسوزی امانش را برید
خونجگر شد همچو بابایش رضا(ع)
یادش آمد لحظه مرگ پدر
چون گرفتی راس او را روی پا
رو سوی شهر مدینه کرد او
ناله زد هادی به بالینم بیا
چون علی اکبر جوانمرگ حسین(ع)
در جوانی شد فدا ابن الرضا
دور از شهر ودیار خویش شد
نعش او با خاک غربت آشنا
دفن کردندش کنار جد او
کاظمینی شد نهم ماه ولا
کاش روز آخر ذیقعده را
باشم اندر خاک پاک کربلا
بعد پا بوسی مولایم شوم
رهسپار کاظمین باصفا
همره خیل عزاداران او
خیمه ماتم کنم بهرش بپا

شاعر: اسماعیل تقوایی