چه خوش است دل ز بند تن و جان رهیده باشد

و به اذن حضرت عشق  ، ز قفس پریده باشد  

قلمم خیال دارد به هوایتان ببارد

اگر از ریا نباشد ... وگر اشک دیده باشد  

دل خسته و صبورم به فرج امید دارد

و مباد روزی آید ،  ز تو دل بریده باشد  

چه خوش است نم نم عشق ، ز کلامتان ببارد

سحری که عطر نرگس به جهان چکیده باشد      

گل من ... ! روا نباشد ،  همه یاسهای این باغ

به هوای انتظارت قدشان خمیده باشد  

به چه کار آید این چشم،..؟! که نبوده محرم یار                       

گله دارم از دو چشمی که رخت ندیده باشد  

منم آن کبوتری که پر و بال زخمی اش را  

به غبار جمکرانت به شفا کشیده باشد  

ببرم دو بال خود را شب جمعه های حسرت

به مزار هر شهیدی که به خون تپیده باشد  

و دوباره جمعه آمد من و نامه ی تباهم

چه کنم که این سیاهی ثمرش سپیده باشد ..!؟  

دل من سپرده امشب به دیار کربلا … دل

به گمانم این غزل هم به حرم رسیده باشد

شاعر : نعیمه امامی