از محرم ، حرمی دور و برِ ماه کشید
از دو چشم من و تو تا حرمش راه کشید

در کویر من و تو روضه گرفت و آنگاه
آب شیرین حیات از دل این چاه کشید

روضه خواند و ره صد ساله ی ما یک شبه شد
این همه فاصله را یک شب ِکوتاه کشید

مجلس روضه ی خود را که مزیّن فرمود
تا بهشتش همه را برد و به همراه کشید

عده ای را به هوای حرمش مهمان کرد
عده ای را دم در خادم درگاه کشید

 این  بهشتی که است نهر و می و ساقی دارد
این  بهشتی است که ارباب به دلخواه کشید

 در محرم ، حرمی دارم و دلخوش هستم
که مرا گریه کن این حرمِ ماه کشید

 گریه ی من به فدای جگر سوخته اش
که دلش آب شد از بس جگرش آه کشید

شاعر : رحمان نوازنی