بی حیایی پیکر دین مرا فرسوده است
غفلت از صاحب زمان بر درد من افزوده است

از دل زهرایی آقا خجالت می کشم
آن قدر از معصیت کردن دلم آلوده است

چون توسل می کنم مادر مرا هم می خرد
بی توسل کردنم این توبه ها بیهوده است

من دلم گرم همین بازار عشق و عاشقی است
چون پیمبر بارها این جمله را فرموده است:

هر کسی غافل شد از قرآن و راه اهل بیت
راه را گم کرده و بی راهه را پیموده است

جان فدای شاه عطشانی که از روز ازل
وسعت رحمت میان روضه هایش بوده است

در عزایش هر کسی اندازه ی بال مگس
اشک ریزد، در قیامت راحت و آسوده است

شاعر : محمد جواد شیرازی