قصد سفر از گوشه ویرانه نداری؟
ای دختر دلخسته مگر خانه نداری؟

یک چادر خاکی که در آن نقش گلی نیست
بر روسری سوخته پروانه نداری

از موی پریشان تو چیزی که نمانده‌ست
پس غصه نخور هیچ اگر شانه نداری

بر صورت تو پنج خط سرخ کشیدند
خورشیدی و جا در شب ویرانه نداری

دندان به دهان تو یکی هست یکی نیست
اصلا اثر از کودک دردانه نداری

اصلا پدرت کیست؟ اگر دختر شاهی
بر گوش چرا زیور شاهانه نداری؟

برگرد برو شهر خودت جای تو آنجاست
ای دختر دلخسته مگر خانه نداری؟

شاعر: حامد تجری