تا میان روضه‌ات ما را مکان دادی حسین
دست ما گریه‌کنان برگ امان دادی حسین

تو نوشتی خواهرت هم پای آن را مُهر کرد
اشک دادی و به ما سود کلان دادی حسین

روضه‌خانه: طور سینا، ما: کلیم گریه‌کن
در مناجات خودت ما را زبان دادی حسین

این دهه با سیل اشک ما مشخّص می‌شود
برکتی را که به شیر مادران دادی حسین

من: حبیب بن مظاهر، تو: مسیح اهل بیت
لطف کردی و به این دل‌مرده جان دادی حسین

تا بریزد از سر و رویم غبار معصیت
مثل یک پرچم وجودم را تکان دادی حسین

رقّت قلبم زیاد و جسم و روحم شُسته شد
تا ز چای روضه‌ات یک استکان دادی حسین

من نمک‌گیر تو و اجداد و اولاد توام
چون به دست خالی من آب و نان دادی حسین

دست بالا بردی و از پشت در خیرت رسید
هر چه را که خواستم، تو بیش از آن دادی حسین

دوست و دشمن ندارد، بخشش تو حیدری‌ست
خاتمت را هم به دست ساربان دادی حسین
⏹

شاعر : محمد فردوسی