دلی که نیست حسینیه ی غمت دل نیست 
بدون حب تو ایمان خلق کامل نیست 

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عمر 
به غیر بیرق تو بیرقی حمایل نیست 

بریده ام ز همه تا رسم به درگاهت 
چنان که عقربه ی دل بجز تو مایل نیست 

به راه عشق تو باید که جان فدا کردن 
اگر چه جان جهان در ره تو قابل نیست 

به تیغ پیک اجل بوسه میزنم آن دم 
که روح و جان مرا جلوه ی تو شامل نیست 

چنان که نار بسوزد تمام قامت چوب
دل بدون تو را جز شراره حاصل نیست 

همای اوج سعادت به بام اوست همیشه 
هرآنکه در همه ی عمر از تو غافل نیست 

تو آن جهاد کبیری که نیست مانندت 
که راه توست حقیقت که راه باطل نیست 

تویی که در رخ خود جلوه ی خدا داری 
چه شدکه نقش رخت دیگر آن شمایل نیست

به جای دوش پیمبر نشسته ای تو به نیزه 
چه شد که راس تو را غیر تشت منزل نیست

شاعر : ناصر شهریاری