می نویسم دو سه خط شعر ، شروعش با سر
پس ردیف است در این  حال و هوا  حالا سر

وحی وقتی  به تو نازل  بشود  سرتاپا...
سجده باید به تو  کامل  بشود  سرتاسر!

سر به معراج زدن راهِ خودش را دارد...
از شما گیوه ی تان باشد  اگر  از  ما  سر!

ذوالفقارت  که حمایل بشود در مجموع...
یعنی از جمعِ  "منمها" بشود "منها"  سر!!

خوب شد  تیغِ  شما  گاه  نیامی  دارد
ورنه  میدید زمان ، روی زمین  تنها سر

هر کسی بیم ندارد ، به دو نیم  افتاده
حضرت عزوجل خواسته پیکر  یا سر؟!

وصفتان جای خودش صحبت صفین خوش است
پسرت ریخت زمین مثلِ خودِ  بابا  سر !

هر کجا نامِ علی هست ، سر و سرّی هست
نیّت این است بیفتد به زمین هر جا  سر!

یا سرم  را  بزن و  یا  سرِ   زانو  بگذار...
هر  دو  حالت  بدهم  پای  شما  آقا  سر !

وطنِ ماست همانجا که حکومت با توست
میبرد  تا نجف  و  کرب و بلا  ما  را  سر
_
ما که هستیم که سر پای ولایت بدهیم
هدیه داده ست اگر فاطمه ی زهرا سر !!

شاعر : حبیب نیازی