دل را میان کرب و بلا جا گذاشته ست
این زن که "سر به دامن صحرا گذاشته ست"

تفسیر جاودانه آیات نیزه هاست
نورست و بین ظلمت شب پا گذاشته ست

باور نمی کند غم غربت به ' سر' رسید
' تن' را میان معرکه تنها گذاشته ست

باور نمی کند که رسیده ست رد زخم 
بر بوسه ای که حضرت طاها گذاشته ست

حالا عقیله رفته و لب تر نکرده است
داغی به قلب علقمه دریا گذاشته ست

او هم شبیه مادر خود زخم کهنه را 
در انتظار مرهم فردا گذاشته ست 

مینا شیرخان