تا  قامتِ   قیامتش  افتاد  روی خاک 
شرمنده پر زدند ملائک به سوی خاک

از تن که  دست های  علمدار  را  زدند...
نقشِ  بر آب شد  همه ی  آرزوی خاک.

تکثیرِ  ماه  نور  به  افلاک  میدهد...
تغییر کرده است اگر خُلق و خوی خاک‌.

طوری تَرک نشسته به این تارُکِ  بلند...
خونش گرفته راهِ نَفَس از گلوی خاک.

از پاره های مشکِ حرم ریخت تا ابد...
هم  آبروی  آب  و  هم  آبروی خاک!

پا تا سرش ، بِراه حسین خاکِ راه شد
انگار آمده ست حسین جستجوی خاک!

عرشِ خدای عَزّوَجَل  از  کمر شکست...
در  علقمه  پریده  اگر  رنگُ روی خاک!

صاحب مقامِ چادر  خاکیست  زائرش
یک دشتِ یاس پُر شده از عطر و بوی خاک!
_

بالای نیزه هم  سرش عمامه پیچ   شد
عباس عالِم است چه آنجا چه روی خاک!!

کوچکتر از تصوّرِ  هر کس که میشناخت...
بالابلندِ   امِّ بنین   رفت   توی  خاک !!

شاعر : حبیب نیازی