گفتم حسن و کوچه ی بی فاطمه دیدم

گفتم حسن و غربت بی خاتمه دیدم

گفتم حسن و درد دلم سهم خدا شد

گفتم حسن و سمت بقیع عشق صدا شد

گفتم حسن و زهر جفا یاد من افتاد

گفتم حسن و گریه میان سخن افتاد

گفتم حسن و شیعه کمی یاد غمش کرد

گفتم حسن و زهر چه با روح و تنش کرد

گفتم حسن و شعر به آغاز در آمد

گفتم حسن و روح به پرواز درآمد

گفتم حسن و اشک خدا ریخت با نامش

گفتم حسن و خضرنبی کرد سلامش

گفتم حسن و اشک و خدا ، پس قلم افتاد

گفتم حسن و جود و سخا بر دلم افتاد

گفتم حسن و گریه و یک دشت غریبی

گفتم حسن و جعده و چه صبر عجیبی

گفتم حسن و چاه علی ناله ی غم داد

گفتم حسن و شیعه به او یاری کم داد

گفتم حسن و فاطمه صد یا ولدی گفت

گفتم حسن و سوره ی حمد صمدی گفت

گفتم حسن و شاه خراسان به ندا گفت

گفتم حسن و پاسخ من شمس رضا گفت

گفتم حسن و نام حسن بانی من شد

گفتم حسن و ذکر حسن وادی من شد

گفتم حسن و سبزترین صوت صدا کرد

گفتم حسن و شور به کرب و بلا کرد

گفتم حسن و نامه ی اعمال گشودم

گفتم حسن و مرثیه ی عشق سرودم

با تشکر از شاعر گرامی