بايد نشست و از برکاتى چنين نوشت
تا روز حشر از حسناتى چنين نوشت
از کشتى وسيع نجاتى چنين نوشت
از شور بهتر از عرفاتى چنين نوشت
بر گردن جهان تشيع چه دينى است
اين شور بى‌مقايسه حج حسينى است

کى ديده است جمعيتى اينچنين بگو
شور و شعور و تربيتى اينچنين بگو
يک مکتب و اهميتى اينچنين بگو
کى ديده است تسليتى اينچنين بگو
پاى پياده در دل صحرا به شوق کيست؟
گر خوانمش قيامت دنيا بعيد نيست

اين رستخيز عام که درسى حماسى است
يک مکتب مجرب انسان‌شناسى است
رزمايش بزرگ عبادى سياسى است
اين کار ريشه‌اي‌ست پيامش اساسى است
بى‌سابقه‌ترين تجمع روى زمين شده است
حالا مدال وحدت ما اربعين شده است

اين اربعين همايشى از اتحاد ماست
يک پرده از نمايش يوم‌الجهاد ماست
مقياسى از تلاطم مردم نهاد ماست
اين اربعين نشانه‌اى از اعتقاد ماست
ما سال‌هاست عاشق يک بى‌کفن شديم
تاثير عاشقى است که دور از وطن شديم

اول نجف مقابل ميخانه‌ی على
جامى بزن ز باده‌ی مستانه‌ی على
اذن دخول پشت در خانه‌ی على
زآنجا سپس زيارت دردانه‌ی على
بايد ولى شناخت سپس جان به کف گذشت
بايد براى کرببلا از نجف گذشت

وقت وصال مى‌طلبد دل به جاده زد
موکب به موکب از لب پیمانه باده زد
بايد در اين مسير قدم بى‌اراده زد
بوسه به روى تاول پاى پياده زد
عاشق‌شدن وسيله‌ی آواره‌بودن است
آوارگى نتيجه‌ی بيچاره‌بودن است

مردم دلى به سوى قرن مى‌برند آه
جان‌هاى مست را سوى تن مى‌برند آه
سر را براى کشته‌شدن مى‌برند آه
دنبال خويش بچه و زن مى‌برند آه
شکر خدا که غذاى فراوان رسانده‌اند
زوار شاه تشنه که تشنه نمانده‌اند

پاى پر آبله غم مرهم نداشتند
چيزى براى طى سفر کم نداشتند
زن‌هاى اين پياده‌روى غم نداشتند
يک لحظه ترس در دل خود هم نداشتند
يک لحظه چادر از سر يک زن جدا نشد
يک گوشواره دردسر گوش‌ها نشد

بعد از حسين جوشش مکتب شروع شد
خونش که ريخت گريه‌ی هرشب شروع شد
در بين دختران حرم تب شروع شد
يک اربعين رسالت زينب شروع شد
گرچه به روى ناقه‌ی عريان سوار شد
حيدر شد و همش سخنش ذوالفقار شد

مرثيه را به وادى کوفه رساند و رفت
او سنگ خورد ولى خطبه خواند و رفت
در بين کوچه چادر خود را تکاند و رفت
ابن زياد را سر جايش نشاند و رفت
کاخ يزيد را به سر او خراب کرد
او يک‌تنه به جاى همه انقلاب کرد

شاعر : محمد جواد پرچمی