لب تشنه ای و از لب نِی کام بُرده ای
با کربلا دل از همه ایام بُرده ای

آب فرات و آب حیاتند تشنه اَت
آب بقاء را تو لبِ جام برده ای

با اشک و نوحه و علم و روضه و عزا
تا قلب کفر، پرچم اسلام، برده ای

روز ازل که نوکرِتان تا اَبد شدم
با إذن فاطمه، تو مرا نام برده ای

عادت نکرده ایم، بجز خوانِ نعمتت
ما را کنار سفرۀ اکرام برده ای

آری سعادتِ بشرییَت بدست تست
تو بَرده را، به بندگیِ تام برده ای

عالَم فقیرِ شور و شعورِ حسینی است
چون عقل و عشق را تو به فرجام برده ای

والله دشمنانِ تو تا حشر باختند
تاریخ را تو،تا به سرانجام برده ای

یک اربعین، هزار هزار اربعین شده
یک قافله، اگر چه تو از شام برده ای

مفهوم تَر ز مأذنه ها و مناره ها
تکبیر را تو بر سرِ هر بام برده ای

با رأس خویش بود که  ک‍نجِ تنور و دِیر
اسلام را به شیوۀ گمنام برده ای

وقتی که تو پناه به عباس میبری
یعنی برای خیمه چه پیغام برده ای

زینب ولی، بدونِ علمدار، بی حسین
میگفت با سرت، تو مرا شام برده ای

مهدی اگر که صبح و مسا گریه میکند
ارثی است که تو از همه اقوام برده ای

شاعر : محمود ژولیده