با سر رسیدنِ  تو  دو پای مرا گرفت
این نای زخم خورده نوای مرا گرفت

از  ذوقِ  اینکه  آمده ای گریه میکنم
این دردِ دنده گرچه صدای مرا گرفت!

من خواستم بیایی و من را بغل کنی
یادم  نبود  زانویی جای  مرا گرفت!!

باید بدونِ دوش عمو در به در  شوم
وقتی  تبر  رسید و سرای مرا گرفت

زهرا  بزن  دوباره  صدایم  نگاه  کن
هر  دست  ذرّه ذرّه  نمای  مرا گرفت!

زآتش گره  به مو  بخورد  وا  نمیشود
شعله  ببین  چگونه صفای  مرا گرفت

امروز پیشِ دیده ی من با سرت چه شد
دیدم  شراب  ظرفِ  دوای  مرا گرفت!!

اصلا ً  تمامِ  شکلِ  دهانت عوض شده
این  خُرده های چوب قُوای مرا گرفت

دارد  خرابه  دورِ  سرم  چرخ  میزند
ذهنم  سراغِ   خاطره های  مرا  گرفت

عمّه  حلال کن . زحماتت اثر نداشت
باید  در  این  خرابه  عزای  مرا گرفت

شاعر : حبیب نیازی