سفره باز تو آنقدر گدا پرور بود

روز و شب سفره ات از خیل گدا محشر بود

یک سرش بود ز خانه سر دیگر کوچه

خوب دیدند همه لطف تو سرتاسر بود

غیر بیت الحسن این شهر کرم خانه نداشت

که دراین شهر فقط خانه تو بی در بود

کاسه آبی به گدا دادی و سرمستش کرد

آب چاه تو خودش شعبه ای از کوثر بود

هرکس آمد به مدینه تو پناهش دادی

خواه اگر ناصبی و خواه اگر کافر بود

گرچه انواع غذا بود سر سفره تو

رزق هروعده تو نان جو چون حیدر بود

تا که سگ سیر نشد لب به غذایت نزدی

کرم و جود تو مافوق تر از باور بود

کیمیای قدمت نقل دهان همه شد

کف نعلین تو میخورد به هرجا زر بود

کرد توهین به تو اما برویش خندیدی

گرچه میسوختی و چشم تو از غم تر شد

کاش میشد نکند پیر تورا سن کمت

خم نمیشد اگر اینقدر قدت بهتر بود

شاعر : سید پوریا هاشمی