کسی که وحی در آیینۀ کلامش بود

حدیث نور به لبها علی الدوامش بود

نگین چمبر افلاکیان صداقت اوست

که صدق پرتوی از چلچراغ نامش بود

نیایش سحر او شمیم جنت داشت

سپیده چشمۀ نوری ز هر سلامش بود

به پاس رویش اندیشه های ناب بشر

قیام علمی او برترین قیامش بود

به راه شر مرو از روی جهل و نادانی

که راه خیر بشر شیوه و مرامش بود

ولی شناس نگشتیم ورنه می دانیم

جواب ما همه در حرکت غلامش بود*

چقدر زحمت ما را کشید و وقت وداع

نماز اول وقت آخرین پیامش بود

چه التفات به خاصان کند خدا داند

نسیم شعر «وفایی» ز لطف عامش بود

شاعر : استاد سید هاشم وفایی