در بسترش نشسته فقط آه می کشد 
   با چشم خیس نالۀ جانکاه می کشد

در بسترش نشسته سرش درد می کند
می سوزد از درون جگرش درد می کند

یک عمر می شود که غمی بین سینه داشت       
در سر هوای رفتن شهر مدینه داشت

این عمر کم به غربت و تبعید سر شده
 با ظلم و جور و کینه و تهدید سر شده

عمرش میان حلقۀ عدوان گذشته است
یعنی میان غربت و زندان گذشته است

هر چند بی توان شد و بی حال و خسته بود
لبهای خشک و تشنۀ خود را ز هم گشود

فرمود لحظه ای پسرم را بیاورید
مهدی کجاست تاج سرم را بیاورید

شب می رسد دوباره بیار آفتاب را 
در پای بسترم برسان عشق ناب را

ناگاه مخفیانه و دور از نگاه ها      
سر زد در آسمان حسن ماه ماه ها

آمد کنار بستر بابا نشست و بعد...
بغضش به حال غربت بابا شکست و بعد

دارد وصیت پدر آغاز می شود      
دارد زمان گفتن صد راز می شود

با احتضار و حال و هوای غروبی اش
دستی کشید بر روی صندوق چوبی اش

می خواست تا عبای پیمبر در آورد
عمامه و قبای پیمبر درآورد

می دید در رخ پسرش اقتدار را     
می داد دست مهدی خود ذوالفقار را

ناگاه علت غمِ دائم شد آشکار   
اسرار داغ و ماتمِ دائم شد آشکار

اینجا غمی به وسعت تاریخ جلوه کرد
  در آن نگاه غمزده یک میخ جلوه کرد

بر یادگار عصمت و پاکی نگاه کرد    
بر لاله های چادر خاکی نگاه کرد

خون در جوار چادر زهرا چه می کند؟
  هیزم کنار چادر زهرا چه می کند؟

فرمود از غم دل ما زار گریه کن        
از غصه های حیدر کرار گریه کن

بر مادری که پشت در افتاد بر زمین   
بر جرأت و جسارت مسمار گریه کن

هنگام روزه داری ات ای میوۀ دلم     
با یاد مجتبی دم افطار گریه کن

بر آن کسی که در وطنش هم غریب بود   
بر آن امیر بی کس و بی یار گریه کن

بر پیکر فتاده به دریای علقمه
بر حسرت نگاه علمدار گریه کن

آخر پدر به سمت لباسی اشاره کرد
شرح مصیبت بدنی پاره پاره کرد

برکشتۀ فتاده به گودال گریه کن 
بر آن تن شکسته و پامال گریه کن

بر خواهری که آمده گودال قتلگاه  
رفته کنار پیکرش از حال گریه کن

بر چشم خونفشان علمدار کربلا     
بر زخم دست ساقی اطفال گریه کن

ناله بزن به پیکرِ زیر و زبر شده 
فرمود گریه کن به تن مختصر شده

شاعر : مجتبی شکریان همدانی