آقا بگو به درد تو آیا نمی‌خوریم؟
اصلاً بگو به کار تو آقا نمی‌خوریم؟

آیا دروغ بود که با تو هزار بار
ما گفته‌ایم جز غم مولا نمی‌خوریم؟

سنخیّتی کجاست میان مرام ما
آیا هنوز هم به شما ما نمی‌خوریم؟

تا کی هنوز منتظر وعده‌های خویش
تا کی به خُلق و خوی تَوَلّا نمی‌خوریم؟

حتی ز نفسِ خویش برائت نجسته‌ایم
با این حساب ما به تبرّا نمی‌خوریم؟

روزی که تو می‌آیی و اعلام می‌کنی:
ما با تو نیستیم، همه، جا نمی‌خوریم؟

انگار بسکه دل‌نگرانِ خودیم و بس
غصه برای دین خدا را نمی‌خوریم؟

وقتی بدون خمس، ز هر لقمه می‌خوریم
دیگر مگو که لقمه‌ی بیجا نمی‌خوریم؟

حال و هوای نیمه‌شب و گریه می‌رود
وقتی که حرصِ توشه‌ی عقبا نمی‌خوریم؟

آیا ولای فاطمه ما را نداده‌اند
گاهی چه می‌شود، غم زهرا نمی‌خوریم؟

غافل شدیم و حرمت خیمه شکسته شد
ما ها به درد خیمه‌ی صحرا نمی‌خوریم؟

اینجا نشسته‌ایم و تمنّا کنیم که:
آقا بیا، ولی به تمنا، نمی‌خوریم؟

از کشته‌های شیعه عدو پشته ساخته
از چه به درد مردم دنیا نمی‌خوریم؟

این غصه نیست؟ اینکه بگوییم دم‌به‌دم
ما غم به غیر ماتم عظما نمی‌خوریم؟

هرجا که هست ناله‌ی مظلوم، همرهیم
جان بر کفیم و غصه‌ی تنها نمی‌خوریم؟

سوگند می‌دهیم به غم‌های کربلا
آقا برس به داد تمنای کربلا

شاعر : محمود ژولیده