ای امید دل افسرده من
نازنین یار جوان مرده من

سوخت قلبم زبرایت زهرا
بنشستم به عزایت زهرا

گل من از چه خزان گردیدی
زود از دیده نهان گردیدی

تو صفا بخش دل ما بودی
بال و پر سوی جنان بگشودی

توکه بر قلب محبان جانی
زچه در خاک سیه پنهانی

ای گل پرپر من زهرا جان
داغ تو شعله فکنده بر جان

آنکه پیراهنت از خون تر کرد
گُل رخسار تو را پرپر کرد

فاطمه آمده بر لب جانم
تو بزیر گِلُ من گریانم

زینبت سوخت زداغت جگرش
خیز یا فاطمه بین چشم ترش

گوید ای مادر ارزنده خوب
ماه من زود نمودی تو غروب

منکه در خاک ترا بنهادم
کاش در دفن تو جان میدادم

پسرت جامه بتن چاک کند
دخترت بین که بسر خاک کند

بی تو از زندگی ام بیزارم
اشک از سوز جگر میبارم

(کربلائی) زجگر ناله کنان
اشک ریزد زبصر زهرا جان