نشسته ام بنویسم برای خرمشهر

که صرف شد همه عمرم بپای خرمشهر

برادرم نه، ز دستم برادران رفتند

و هیچ گه نَسرودم، رَثای خرمشهر

اگر چه مرثیه ها،ماجرای ما دارد

ولی نگفته ام از کربلای خرمشهر

نشسته ام بنویسم، ز جنگِ خونین شهر

که کُنجِ گَنج نمانَد صدای خرمشهر

چه گُلشنی که در آن، شش هزار آلاله

شدند در ره قرآن، فدای خرمشهر

روایت است که صدها شهیده، جان دادند

برای حفظ حریم سَرای خرمشهر

عراق بود و ایالاتِ متحد، با او

عِیال شهر نشستند، پای خرمشهر

رژیمِ بعث و چهل کشورِ حمایتگر

بر آن شدند بمانند، جای خرمشهر

ولی تمامیِ ایران بسیج شد، یکبار

وپس گرفت زدشمن منای خرمشهر

دعای روح خدا بود و همّتِ مردم

که فتح کرد وطن را خدای خرمشهر

هزارها یَلِ میدان، چُنان جهان آرا

شدند فاتحِ این، نینوای خرمشهر

سقوط شهر دلیل سقوط ایمان نیست

چه مؤمنی که نخواهد بقای خرمشهر

من از شهادت فهمیده هاست، می فهمم

سقوطِ شهر نشد، انتهای خرمشهر

رسان به قدس و فلسطین،به شام و سوریّه

پیامِ مَرد ترین کشته های خرمشهر

أذانِ مسجد جامع، هنوز گلواژه ست

رسد ز مأذنه اَش رَبّنای خرمشهر

بگو که مأذنه ها را هنوز میسازیم

به هر کجا که شود، ماجرای خرمشهر

بگو دفاعِ مقدس... مقاومت...اینجاست

مدافع حرم است، جای جای خرمشهر

فدای زینبیه، عسگریّه، قاضریه

هر آنکه هست هماره، فدای خرمشهر

میان چاه، نگَردیم در پِیِ یوسف

که هست خیمهٔ او مبتلای خرمشهر

شاعر : محمود ژولیده