در خیال خویش من هم     نوکری از نوکرانم
عاشقی از عاشقانم       دوستی از دوستانم
با تو این حرف مدامم   چاکرم عبدم غلامم
بی تعارف ای امامم       خسته از ورد زبانم
خسته از این ادعایم     که محب هل اتایم
یا مسلمان شمایم      ای امام انس و جانم
شیعه اثنی عشر دانم خودم را حیف اما
بر سر عهد تو آیا      مانده ام آیا بمانم
گفته ام پای رکابم       اهل جنگ و انقلابم
گفته ام اما نميدانم      ز اینم یا ز آنم

منکه یار دین نبودم        پای کار دین نبودم
افتخار دین نبودم          پس چرا دادی امانم
هر گناهی دیدی از من     روی برگرداندی اما
روز بعد انگار، نه انگار      اصلا من همانم
از شهيدان دور ماندم        وز بصیرت کور ماندم
وصله ای ناجور ماندم       هر چه کردی امتحانم
از حلال و از حرام و      مردی و خلق و مرام و
راه رهبر تا امام و        هر چه گویی خوش بیانم
بی خبر اما ز دردت      نیستم مرد نبردت
حیف از مردان مردت     که شدند از دوستانم
راه را گم کردم آقا                رو به مردم کردم آقا
میل گندم کردم آقا           از بهشت افتادگانم
من کنار یار بودم       روزی از انصار بودم
دشمن کفار بودم        بود سر بندم نشانم

حال تنها ای امیرم        از رجب شعبان غدیرم
من فقط جشنی بگیرم       این شده رسم و دکانم
من کجا عمّارِ یارم               میثم تمّارِ یارم
یا کجا سردار یارم             من چنان سربار، مانم
مایه عزت نگشتم            مظهر خدمت نگشتم
با تو هم صحبت نگشتم      بی خبر از شیعیانم
از شهيدان یمن      بحرین صنعا زینبیه
تا دفاع کاظمین و        سامرا چیزی ندانم
آبرو داری نکردم          با تو همکاری نکردم
غزه را یاری نکردم         دوستی نا مهربانم
باز بر اهل سعادت           باز شد باب شهادت
در تمام آسمان عشق        من بی کهکشانم
نه بدستم ذوالفقاری       نه بدنبال سواری
نه سلاحی نه شکاری      نه برایت دیدبانم

من نميدانم کجایی         کربلایی سامرایی
مضجع پاک رضایی     کعبه ای ، صاحب زمانم
از زمانت بسکه دورم              دور از خط عبورم
نیست یک درک حضورم        نیست قربان تو جانم
با وجودی که پریشم        همدم و دلجوی خویشم
باز میآیی تو ، پیشم            ای حضورت در نهانم
گرچه تو سرمد نشینی            میشود با بَد نشینی
چون کُنی مسند نشینی          من کجای داستانم
در همه فتح و ظفرها             در سفرها در حضرها
در خطرها ، درد سرها               با تو ، یا بیگانگانم
چونکه فرمانت بیاید            امر فرمایی که باید
وای بر" إن قُلت"و شاید        از فرامینت نمانم!؟
رو مکن پرونده ها را          رد مکن شرمنده ها را
مرده ها را ، زنده ها را         بر سر عهدت بخوانم

روز فجرت با صدایت          با أنابن المصطفایت
با أنابن المرتضایت                با تو ، آیا همزبانم
ای خطاپوش حقیقی           من یقین دارم دقیقی
با حسینی ها رفیقی               منکه جزو نوکرانم
میخری سینه زنان را           خسته را پیر و جوان را
قد خمیده نوکران را           میکند لطفت جوانم
هر چه گویی تو بما، نه         میکنی ما را صدا ؟ نه ؟
روضه خوان میخواهی یانه      من به جدت روضه خوانم
سر کنم ای نور دیده                  روضه ی رأس بریده
روضه ی حلق دریده                   روضه ی زینب بخوانم
روضه ی دستان بسته              روضه ی سرهای خسته
روضه ی سینه شکسته                گریه کن ای مهربانم
گریه کن بر تازیانه                     بر صدای دخترانه
بر بکاءِ کودکانه                        منهم از گریه کنانم
وای از زخم مدینه                      بازو و پهلو و سینه
ضربه های پر ز کینه                 کی میآیی ای امانم

مادرت دارد سلامت            گوید ای ختم امامت
کی بیاید انتقامت                  مهدی صاحب زمانم
ذکر زهرا: یابن زهرا               ذکر مولا: یابن زهرا
ذکر طاها: یابن زهرا             چهره ات را کن عیانم
آخرین حرفم همین است      نوکر تو دل غمین است
مرهم دردم چنین است      از شهیدانت بخوانم

شاعر : محمود ژولیده